Ο λόγος του Γ. Γραμματέα στο εκλογοαπολογιστικό συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Ρεθύμνου 11.02.2013.

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι, Βιώνουμε μια κοινωνική και οικονομική καταστροφή που μόνο σε περιόδους μετά από πόλεμο συναντά κανείς. Ακόμη δεν έχει εφαρμοσθεί το τρίτο μνημόνιο και ήδη ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε κατάσταση εξαθλίωσης. Η συγκυβέρνηση της εσωτερικής τρόικας έχει κάνει χόμπι το να περνά τα αντεργατικά και αντικοινωνικά νομοσχέδια, ακυρώνοντας και την ίδια τη δημοκρατία, δημιουργούν ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και κυβερνούν με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και όχι με κοινοβουλευτισμό. Τα νομοσχέδια και η πλήρη υποταγή της κυβέρνηση στην τρόικα έχουν φέρει σε απόγνωση τις εργαζόμενες και εργαζόμενους. Δυστυχώς η τρικομματική κυβέρνηση δεν μπορεί, ούτε ενδιαφέρεται να βάλει κανένα φρένο στον κατήφορο. Δεν την ενδιαφέρει αν διαλύεται η κοινωνία, αν η ύφεση βαθαίνει επικίνδυνα, ή αν η ανεργία θα ξεπεράσει σύντομα το 30% και που στους νέους πλησιάζει το 60%. Η εφαρμογή του 3ου μνημονίου θα δόση την χαριστική βολή. Το 2013 θα είναι μια διαφορετική και πολύ πιο δύσκολη χρόνια. Η ανθρωπιστική κρίση αγγίζει όλη την Ελληνική επικράτεια και το Ρέθυμνο δεν μένει απέξω και μας οδηγούν στην εξαθλίωση. Κερδισμένοι σίγουρα υπάρχουν. Είναι οι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοκαναλάρχες, διάφοροι διαπλεκόμενοι, ο ΣΕΒ και οι Ξενοδόχοι. Η κυβέρνηση μετά από υπόδειξη των εργοδοτών καταργεί τις Ελεύθερες Συλλογικές Διαπραγμάτευσης και τις Σ.Σ.Ε. και σχεδιάζει και καθορίζει με διατάγματα τους μισθούς πεινάς και όλα αυτά τα λίγα δικαιώματα που είχε ο εργαζόμενος π.χ. το χρόνο προειδοποίησης για απόλυση, αποζημίωση της απόλυσης. Στο δημόσιο κατάργησαν τα επιδόματα Χριστουγέννων και Πάσχα που αυτό δείχνει ότι θα έρθουν και στον Ιδιωτικό τομέα. Θα καταργήσουν τα συνδικαλιστικά προνόμια και όπως συζητάτε με δικλίδες το δικαίωμα της απεργία. Έκτος και αν τους διώξουμε. Οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι εδώ στο Ρέθυμνο στον τουρισμό οι οποίοι είναι εποχιακοί αλλά και οι υπόλοιπες ομάδες εργαζομένων, βιώνουν καθημερινά τα μνημόνια και το άγχος τις στέρηση από τα αγαθά, πολλές φορές και τα βασικά και πλανάτε το φάντασμα τις απόλυσης, πάνω από το κεφάλι τους. Το χρέος θα μεγαλώνει, η οικονομία θα συρρικνώνεται, και πόσο θα αντέξει μια κοινωνία που βιώνει ήδη μια ανθρωπιστική κρίση. Διότι με διαλυμένη κοινωνία, με στέγνωμα της οικονομίας και ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, η χώρα θα συνεχίσει τον κατήφορό της. Οι νέοι, συνταξιούχοι και άνεργοι δεν έχουν πρόσβαση στα βασικά αγαθά. Την μόρφωση, την υγεία και το επίδομα ανεργίας που έχει μειωθεί πολύ. Το αποκορύφωμα είναι η μη επιδότηση των ανέργων, όταν έχουν επιδοτηθεί με 450 μέρες ανεργίας το 2013 και 400 μέρες το 2014 τα 4 τελευταία χρόνια και που θα την πληρώσουν οι εποχιακοί, λες και το έχουν επιλέξει αυτοί, να είναι άνεργοι και να δουλεύσου 4-5 μήνες τον χρόνο. Ο νόμος αυτός έχει ψηφιστεί με τον 3986/2011 και τον θυμηθήκαν πριν από κάμποσο καιρό και άρχισαν τις κινητοποιήσεις και γιαυτό. Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι, Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει τις τελευταίες δεκαετίες λάθος δρόμο. Χωρίς να είναι αντικειμενικό, έπαιζε το ρόλο του επαναστάτη όταν ήταν αντιπολίτευση το κόμμα τις παρατάξεις και άραζαν στην γωνία όταν έβγαινε το κόμμα. Όλα αυτά έχουν αρνητικά αποτελέσματα και ο κόσμος δείχνει μια απαξίωση και αυτά παρά τη διάθεση των εργαζομένων να αντιδράσουν μαχητικά. Το συνδικαλιστικό κίνημα έπρεπε να είναι σε εγρήγορση και να μην υπήρχαν πισωγυρίσματα η αδράνεια. Σε αυτό φυσικά συνέβαλαν και τα ΜΜΕ με τα μεμονωμένα περιστατικά που τα έκαναν καθολικά. Το Εργατικό Κέντρο έχει την δύναμη και μπορεί να συμβάλει στους αγώνες ς τις εργατικής τάξης, με κινητοποίησης και διαφορετικούς ειρηνικούς τρόπους αγώνων. Σε αυτόν τον άνισο αγώνα που η ανεργία αυξάνεται χωρίς εξαιρέσεις, οι εργαζόμενοι δουλεύουν και δεν πληρώνονται, οικογένειες που κανένα μέλος δεν εργάζεται και ένα μεγάλο πόστο μισθωτών αδυνατεί να πληρώσει τα στεγάστηκα και καταναλωτικά δάνεια. Όλα αυτά που έχουν κερδηθεί με αγώνες και αίμα χάνονται εν ριπή οφθαλμού σε ένα σαββατοκύριακο με μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Έχουν παραδεχτεί ότι αυτά τα μέτρα ήταν λάθος και όμως τα συνεχίζουν, το πείραμα είναι πόσο μπορούν να αντέξουν ακόμα οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και μετά συνεχίζομαι με την Ευρώπη. Η σιωπή μας τους εύλογα και τους δείχνει την πόρτα ότι ο συνδικαλισμός βρίσκεται σε χειμέρια νάρκη και καμία φορά ξυπνά για να πιει νερό και μετά πάλη ναρκώνεται. Η απεργία στης 20 Φλεβάρη θα πρέπει όλους εμάς να μας δώσει φτερά στα πόδια και να βγούμε να ξεσηκώσουμε τις εργαζόμενες και εργαζόμενους, να πάμε από επιχείρηση σε επιχείρηση και να έχει μεγάλη επιτυχία. Εδώ διεκδικούμε μια θέση στο Δ. Σ., τι θέλουμε την καρέκλα ή την θέση για να μπορούμε να αγωνιζόμαστε και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε αυτήν την πολίτικη της υποτέλειας που οδηγεί τα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα σε εξευτελισμό. Όλοι ξέρουμε τι πάει να πει να είσαι σε ένα Δ. Σ. και να έχεις την ευθύνη της θέσης αυτής που σε εξέλεξαν οι συνάδελφοι σου και να τους εκπροσωπείς, δεν είναι να κανείς αγώνες μόνο για να μαζεύεις ψήφους, αλλά να βρίσκεσαι στον αγώνα και να μαζεύεις Συναδέλφισσες και συναδέλφους για κινητοποίησης και όχι μόνο, όπως κανείς και για ψήφους. Το εργατικό κίνημα έχει άλλους τρόπους και άλλους δρόμους πάλης από της παλιές εποχές ο καπιταλισμός έχει μεταλλαχτεί. Όπως λέει και το σύνθημα: φαινόμαστε μικρή γιατί είμαστε σκυφτοί άμα σηκωθούμε θα σκύψουν αυτοί. Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι, σας κάλο όλους από αυτό το βήμα να αρχίσουμε να δουλεύουμε την απεργία για να έχει επιτυχία και όχι να μυρολατρούμε, να πάμε στις λαϊκές, τα μαγαζιά, τα ξενοδοχεία και μην πείτε ότι δεν μπορείτε ή να βρείτε φτωχές δικαιολογίες, μπορούμε να κάνουμε συνεργία και να οργώσουμε τον νομό να πάρουμε υλικό να το βάλουμε στην επιχείρηση μας ώστε να ενημερωθούν όλοι και να δουν ότι τελικά κάτι κινείτε και στο Ρέθυμνο και όχι πάντα οι φοιτητές οι κάποιοι από αγανάκτηση και το Δ. Σ. και των σωματίων να μην κάνουν ούτε ένα τηλ.. Θα μπορούσαν έστω να πάρουν τηλέφωνα, στείλουμε SMS και εμαιλ, να κολλήσουμε αφίσες και όχι να της κολλά κάποιος συνάδελφος για να μας καλεί να κατεβούμε σε μια απεργία και τα μέλη των Δ.Σ. να είναι απόντα και να φαίνονται μόνο αυτά που οι εργαζόμενοι που ανήκουν σε αυτά έχουν πρόβλημα. Ο κόσμος τα βλέπει όλα και τα σχολιάζει όλα και στο κάτω κάτω δεν είναι για μας αλλά για τα παιδία μας που τόσο πολύ τα αγαπάμε και τους αφήνουμε ένα χάος αλλά και τις επόμενες γενιές για να έχουν ένα καλύτερο μέλλων. Όταν δεν κανείς τίποτα αποκλείετε να κανείς λάθος. Ευχαριστώ